Het langste weekend

Ik probeer hier bij te blijven met wat ik allemaal meemaak, maar in werkelijkheid loop ik een paar weken achter. Het langste weekend was het valentijnsweekend van een paar weken geleden. Hieronder zie je Het weekend van dag tot dag.

Vrijdag:
Dit is voor de meeste mensen de start van het weekend. Mijn weekend begint om acht uur. 's ochtends wel te verstaan, als ik in een auto stap met drie wildvreemde mensen en een hond. Bestemming: Yosemite national park.
Deze trip is officieel onderdeel van een biologieklas, maar overige studenten mochten zich ook opgeven. Ik ben de enige die deze kans gegrepen heeft dus ik bevind me als vreemdeling in een groep vol klasgenoten.
De studenten in de auto zijn Delvin, Amber en Emily (met haar hond Banshee).

De heenreis opzich is al de moeite waard. Het landschap veranderd van stads naar bergachtig naar woestijnvlakte als we verder rijden. Na een aantal uren rijden komen we in een bos waar we als groep de sequoias bekijken. De bomen zijn enorm, de grootste boom schijnt ongeveer de lengte van een boeing 747 te hebben. Ik geloof de professor op zijn woord. In de naam der wetenschap klauteren we over hekken om de bomen van dichtbij te bekijken, ook al lopen we het risico betrapt te worden door een park ranger. Als we terugkomen van de eerste wandeling (velen zullen volgen) is het al bijna donker. We rijden verder en een aantal kilometers verder rijden we door een berg heen. Aan het einde van de tunnel opent zich Yosemite valley. Zelfs in het donker steken de rotspartijen schitterend af tegen de lucht. iedereen is onder de indruk. Het is nog een behoorlijke rit naar onze kamers en als we aankomen rond 9 uur zijn de meeste mensen goed gaar. Er staat echter nog een nachtwandeling op het programma. In het donker lopen we naar Yosemite falls, een enorme tweetraps waterval, die bij volle maan prachtig lijkt. In het donker klimmen we over rotsen aangevoerd door de professor, die er overigens precies uitziet als een professor en toch al tegen zijn pensioen aan moet lopen. Na een behoorlijk mooie wandeling is het slaaptijd. Ik slaap met twee andere studenten in een kamer. Weer twee onbekenden, maar gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten.
Lang praten we trouwens niet, want de volgende ochtend staat er een nieuwe wandeling om negen uur gepland.

Zaterdag:
Ik word wakker in de middle of nowhere, ongeveer twintig meter van een restaurant met een uitstekend ontbijt. Na een enorme kop koffie is het tijd om te gaan wandelen. Vandaag lopen we naar Vernal falls. Deze hele vallei is bezaaid met de beste watervallen die ik ooit gezien heb. De wandeling ernaartoe is ook de moeite waard.
Halverwege moeten we kiezen tussen twee wegen. De brede weg en de smalle weg.Eigenlijk is het geen keuze, want de smalle weg lijkt gesloten. Onze professor doet daar alleen niet moeilijk over. Hij klimt over het hek en wij volgen hem. Waar moeten we anders heen? Tsja, de beeldspraak in deze situatie is prachtig. En de waterval waar we uitkomen ook. Aangekomen eten we de meest uitgebreide lunch die ik ooit heb gehad. Alles, maar dan ook alles is aanwezig. Drie verschillende soorten brood, sauzen, sla, noem maar op. We kunnen het goed gebruiken na drie uur wandelen.

Op de terugweg laat Professor Pack ons de verborgen Indian Caves zien. We mogen erin kruipen en Pack kruipt voorop. De foto's van dit evenement heb ik niet kunnen nemen, want ik had mijn zaklamp nodig die op mijn telefoon zat. Ik hoop op een later moment foto's hier te uploaden. Waarom? Omdat deze ervaring in mijn top vijf van meest oncomfortabele momenten ooit is komen te staan. De grotten waar we in kruipen worden gescheiden door smalle gangen, waar slechts één persoon tegelijk doorheen kan. De ruimtes tussen de gangen worden kleiner en kleiner en de lucht wordt muffer en muffer. Ik wil terug, maar dat kan niet aangezien er nog zes mensen achter mij aankruipen. Als we twintig meter diep onder de grond zitten in een ruimte vier (het is geen grot meer, gewoon een opening in een kruipruimte) moet ik mijn best doen om mijn adem onder controle te houden. Aangezien de tunnel een toevallige opening is tussen honderden verschillende stukken rots, heb ik het gevoel dat de boel elk moment kan instorten als iemand ergens tegenaan stoot. Uiteindelijk houdt de stroom mensen op en zitten we onderin de grotten met een man of tien. De rest was slim en besloot lekker buiten te blijven zitten. Ik ben absoluut de eerste die naar boven gaat 'om de tunnel te verlichten voor de rest'. Frisse lucht voelde niet eerder zo goed.
Nadat we terug zijn gekomen in onze kamers is het tijd voor een feestje. Jorge nodigde iedereen bij ons uit dus onze kamer zit vol met mensen. Een supergezellige avond later is het tijd om te gaan slapen na dag twee van het langste weekend.

Zondag:
Als ik wakker wordt schijnt de zon en de lucht is felblauw. Deze dag gaat de boeken in als nationale sprookjesdag. De laatste waterval op het programma is Bridal Veils falls. de combinatie van blauwe luchten, zonlicht en regenbogen in het water is ongelofelijk. Ik verzeker je dat de foto's niet van google komen, maar meestal gemaakt zijn met mijn mobiele telefoon. Een foto zegt meer dan duizend woorden, daar wil ik het bij laten.
Toch is het mooiste aan deze trip dat ik zoveel nieuwe mensen leer kennen. Kennelijk hebben deze mensen tijdens de les nooit met elkaar gepraat en van een groep is geen sprake. Tijdens het weekend verandert dit compleet en als we terugrijden naar onze kamers wordt er al gesproken over een reunie.

Maandag:
Het is tijd om terug te gaan, maar we doen rustig aan. Vandaag is ieder voor zich. Sommigen gaan naar San Francisco (omdat het kan) wij gaan naar huis via een touristische route. We rijden door de prairie naar huis en praten over de plannen voor de avond en de volgende dag. Dinsdag is deze week namelijk een vrije dag voor studenten en Delvin en Amber hebben bijna nooit vakantie. Omdat ik nog nooit overdag naar het strand ben geweest biedt delvin aan om samen naar Venice beach te gaan de volgende dag. Na een halve seconde wikken en wegen stem ik in met het voorstel.

Na een lange reis is het eerst tijd om eens op stap te gaan (jawel). Een activiteit die ik hier nog niet eerder heb ondernomen. Amber gaat niet mee en we zijn allemaal uitgeput van het weekend. Daarnaast is er niemand die op maandagavond uitgaat. Het is dus enorm rustig. Hoe ik ondanks dat toch een enorm gezellige avond heb beleefd is puur te danken aan de verhalen van Jorge (mijn ex-Yosemite kamergenoot) en Delvin.

Dinsdag:
Eerst maar eens uitslapen... en dan rond een uurtje of één richting het strand. Het is bewolkt en het is februari, maar je gaat niet alleen naar Venice voor de zee. Als je een beetje tourist bent ga je erheen voor de rij aan winkeltjes die allerlei souvenirs en curiosa verkopen. Als jeeen Amerikaan bent ga je erheen voor een legale doktersverklaring zodat je wiet mag roken. De stank daar mag de sfeer niet verpesten. Ik geniet met volle teugen (niet van de mariuana) en geef nog eens wat geld uit aan souvenirs. Als de avond valt rijden we terug naar Amber en Delvins appartement en rijden we opnieuw naar een bar. Jorges favoriet welteverstaan. Op een steenworp van de universiteit hebben ze elke dinsdag speciaalbier voor $2,50. Ik heb hier zeven weken niet van gehoord, maar ik kom hier zeker weer eens terug.

Woensdag:
Het is niet voor niets het langste weekend ooit. Woensdagnacht om een uurtje of twee is het tijd om weer terug te gaan naar mijn schoolritme.
Red. Peter presteerde op intelectueel gebied wat minder voor de rest van de week.

Volgende week in Peters reisblog:
Peter plant zijn legacy in burbank en maakt een ontvoering mee.